اما امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ گاه با كلام خویش و گاه با تقریر و سكوت خود بر صحت قرآن فعلی تأكید می كردند و همه را به آن ارجاع می دادند.
چنانكه نقل شده: در زمان عثمان، طلحه از امام علی ـ علیه السلام ـ درخواست كرد تا قرآنی را كه آن حضرت گردآوری كرده بود (و تأویل تفسیر و ناسخ و منسوخ آن و دیگر علوم را در آن آورده بودند)، ارائه دهند، حضرت از این كار امتناع ورزیده و می فرماید:
«آیا این قرآن كه امروزه در دست مردم است، تماماً قرآن است یا غیر قرآن نیز داخل آن شده است؟
طلحه در جواب گفت: البته تمام آن قرآن است».(۳)
حضرت علی ـ علیه السلام ـ با این بیان و بیانات دیگر خود بر صحت قرآن موجود مهر تأیید گذاشته و بر قرآن بودن آن تأكید می كند.
پی نوشتها
۱. سیوطی، جلال الدین، الاتقان فی علوم القرآن، مؤسسه الکتب الثقافیه، الطبعه الاولی، ج۱، ص۱۷۷.
۲. ر.ک: الاتقان، همان، ص۱۷۸. و معرفت، محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، موسسه نشر اسلامی، ج۱، ص۳۸۳.
۳. ر.ک: معرفت، محمد هادی، علوم قرآنی، همان، ص۱۲۳. و ر.ک: مظلومی، رجبعلی، پژوهشی پیرامون آخرین کتاب الهی، نشر آفاق، چاپ اول، بهار ۱۳۶۰، ص۸۱ .